Forum Dogs

kalaki

Podzielmy się smutnymi historiami o psach. O tych nad którymi beczeliśmy. Podaj tytuł książki rozdział nad którym beczałeś i na samym końcu autora. Można swoimi słowami by dużo nie pisać. Można napisać kilka rozdziałów. Ja zacznę:

BALSAM DLA DUSZY MIŁOŚNIKA PSÓW

,,Prawe kolano taty"
moimi słowami

Żyła kiedyś szczęsliwa rodzina która często odwiedzała się. Ojciec(dziadek) głowa rodziny często chorował. W Święto Dziękczynienia miał serię udarów i coraz słabiej trzymał się życia. Mieszkał w domu razem ze swoją żoną i psem. Pies zawsze był w ich życiu. Wtedy akurat mieli starego golden retrievera imieniem Randy. Rodzina mówiła na niego "prawe kolano taty" i nie mogli się nadziwić precyzji i wojskowej posturze tych dwóch, kiedy maszerowali po okolicy.
Tata zawsze miał na sobie jedną rękawiczkę, a drugą z dumą niósł mu Randy. Randy miał kosz z zabawkami wielkości kosza na bieliznę. Co wieczór Randy brał w zęby po jednym skarbie i dawał je panu do podziwiania. Nadszedł czas snu, zarówno zabawki jak i kolana ojca ociekały śliną. Ojciec nazywał to "ciekłymi brylantami", oświadczając, że Randy znów ofiaruje mu biżuterię. Pewnego razu Randy zachorował na artretyzm i nie mógł wskoczyć do vana na wycieczki po mieście, ojciec zbudował mu rampę, którą wyłożył taką samą wykładziną tak jak i wnętrze samochodu. Z tyłu zainstalował łózko z wybudowaną miską na wodę. Ojciec nazywał tą wodę "wodą samochodową". Po udarze ojca siadaliśmy kolejno w jego fotelu, próbójąc zainteresować Randy'ego jego zabawkami. Ale tylko nas patrzył żądając informacji, gdzie jest jego pan. Na podłodze leżało dużo jego złotej sierści, a w oczach miał smutek. Ponieważ hospicjum dopuszczało wizyty zwierząt, uparliśmy się, że tata i jego prawe kolano znowu muszą być razem. Zanim dojechaliśmy do hospicjum, psie legowisko było pokryte wypadającą ze smutku sierścią. Musiałam użyć różnych środków perswazji, żeby skłonić Randy'ego do opuszczenia pojazdu, który pachniał Old Spise'em ukochanego pana, przykrą wonią choroby. Pies czuł, że znajduje się w poczekalni śmierci. Niechętnie człapał za mną, z opuszczonym łbem, smutną miną i oklapniętym ogonem. Potem piszcząca złocista smuga z uniesionym nosem zaczęła ciągnąc mnie szybko po korytarzu. Smycz wysunęła mi się z ręki, a Randy natychmiast poszedł do prawej strony łóżka i oparł łeb na bezwładnej dłoni ojca. Położył rękawiczkę obok dłoni i utkwił wzrok w nieruchomej postaci. Co dziennie Randy odwiedzał swojego pana, brał rękawiczkę i na następny dzień znów ją przyniósł. Ojciec zmarł. Cała rodzina ciasno się skupiła, dzieląc swój żal. Później nieśpiesznie przygotowała się do opuszczenia sali. Przez łzy widziałam, jak Randy podnióśł rękawiczkę ojca i ostrożnie wyniósł ją z sali. Kiedy szliśmy korytarzem, Randy uniósł łeb i podążył wzrokiem za czymś znikającym w oddali, co tylko on widział. Zamachał ogonem, a jego jedwabisty łeb ugiął się pod niewidzialną piesztotą.

KONIEC

Carol M. Chapman (na podstawie jej opowiadania)

PyciOla

piękne...
więcej takich Very Happy

kalaki

postaram się napisać;p

kalaki

BALSAM DLA DUSZY MIŁOŚNIKA PSÓW

"Baletnica"

Pewnego kwietniowego popołudnis, kilka dni po moich dwudziestych pierwszych urodzinach, rodzice oznajmili, że wreszcie mogą wręczyć mi- swej wciąż mieszkającej z nim córce, obecnie studentce college'u - spóźniony prezent. Od urodzenia przykuta do inwalidzkiego wózka pokołowałam do pokoju gościnnego, gdzie z niepokojem czekali na mnie rodzice.
- No dalej! Dobre rzeczy spotykają tych, którzy umieją czekać - zażartowałam, zamykając oczy i wyciągając ręce po spodziewany, pięknie zapakowany podarunek.
- A te wyciągnięte rączki czego by chciały?- tato roześmiał się. - W tym roku twój prezent nie czeka w pudełku.
- Nie? - otworzyłam oczy chcąc przeniknąć radosne podniecenie malujące się na zwykle niewzruszonych twarzach rodziców.

KONIEC CZ. 1